De Maxhütte: een gezellige berghut in het Zillertal

Na een (iets té) pittige eerste wandeling in het Zillertal besluiten Moritz en ik het de rest van de week iets rustiger aan te doen. Toch laten we ons elke avond uitgeput op bed vallen – we wandelen nog steeds ongeveer vijf uur per dag. Pas op onze laatste dag in Oostenrijk zijn onze benen zo moe dat we voor een korte wandeling kiezen. In iets meer dan een uur lopen we naar de Maxhütte, een gezellige berghut vlakbij het dorpje Ginzling in het Zillertal.

Slingerend door het bos

Langs de weg staat een groot bord: Maxhütte, Gunggltal. Op een klein bordje eronder staan de openingstijden vermeld. ‘No credit cards’ staat er in hoofdletters onder. Verder doet niets vermoeden dat er op een uur wandelen vanaf hier een sprookjesachtig en bijna verlaten hoogtedal ligt. Het bord is ons onderweg naar onze wandeling bij de Schlegeis Stausee al opgevallen. Maar er zijn zoveel mooie wandelingen in het Zillertal, dat we pas de avond van tevoren de knoop doorhakken. Onze laatste wandeling in het Zillertal gaat naar de Maxhütte. 

Op een zomerse zondagochtend parkeren we in het dorpje Ginzling. We lopen een stukje langs de weg, tot het grote bord ons het bos in wijst. De route begint op een brede bosweg, maar verandert al snel in een smal, stenig pad dat tussen de bomen door omhoog slingert. In de zomer brengt de huttenwaard via dit pad ook zijn koeien naar boven – en in de herfst weer terug naar het dal. De melk wordt één keer per week met een materiaallift naar het dal gebracht. Het bos is donker en vochtig. Een kleine rode paddenstoel duidt er op dat de herfst nadert.  

Het Gunggltal: net een ansichtkaart

Het pad blijft door het bos kronkelen, steeds een stukje verder omhoog. Tot we na drie kwartier opeens het water van de Gungglbach horen. Dit riviertje stroomt vanuit het Gunggltal naar het lager gelegen Zemmtal, en stort zich vlak naast het pad in de diepte. Het bos wordt steeds dunner. Het is nog ruim voor het middaguur. Zonnestralen banen zich een weg tussen de bomen door. Ze verwelkomen ons in het sprookje van het Gunggltal. Een paar passen verderop eindigt abrupt het bos en staan we ineens in een landschap dat niet zou misstaan op een Oostenrijkse ansichtkaart. In de verte steken ruige pieken scherp af tegen de blauwe lucht, een wild kabbelende beek baant zich een weg door het heldergroene gras. Felrode parasols nodigen wandelaars uit om neer te strijken op het terras van de Maxhütte. 

Gebakken aardappeltjes en een Almdudler

Wij laten de hut eerst nog even links liggen en lopen een stukje verder het dal in. Gefascineerd kijken we op onze wandelkaart – er loopt een pad door het hele dal, helemaal tot aan de bergen in de verte. Je zou helemaal naar de meer dan 3000 meter hoge Zsigmondyspitze kunnen klimmen, of via de bergpas naar de Berliner Hütte kunnen lopen. Wij laten het bij fantaseren over hoe het er daarboven uitziet. We genieten nog even van het uitzicht en strijken dan neer op het terras van de Maxhütte. 

Het menu biedt – zoals zo vaak in een berghut – weinig keuze voor een vegetariër. Na een week in Oostenrijk kan ik geen Kaiserschmarrn meer zien en kies ik voor gebakken aardappeltjes met spiegelei. Op zo’n fantastische plek in de bergen smaakt zo iets simpels al heerlijk. Een verfrissende Almdudler maakt het af, en voor we het weten zitten we alweer anderhalf uur op het gezellige terras. We sluiten af met een stukje huisgemaakte cake en begeven ons dan weer op de terugweg. Via hetzelfde pad dalen we af naar Ginzling. We komen veel wandelaar stegen die naar boven lopen, de Maxhütte blijkt een populaire bestemming voor Oostenrijkse gezinnen. We zijn blij dat we vroeg op pad zijn gegaan, en die dag een van de eersten op het terras waren. Maar we begrijpen ook wel waarom mensen hun zondagmiddag graag bij deze berghut in het Zillertal besteden!

Ook naar deze berghut in het Zillertal?

De Maxhütte ligt vlakbij het dorpje Ginzling in het Oostenrijkse Zillertal. Langs de weg is ruimte voor een paar auto’s, maar je kunt ook in het dorp parkeren. Dan loop je een stukje langs de weg voordat je aan de wandeling begint. Een niet te missen bord wijst je in de juiste richting. Vanaf het dorp is het ongeveer 3 kilometer lopen naar de Maxhütte. Omdat je over deze korte afstand ruim 400 hoogtemeters overbrugt, loopt het pad vrij steil door het bos omhoog. Het pad is op de meeste plekken breed en daardoor ook voor beginnende bergwandelaars geschikt. Vanaf de berghut kun je eventueel verder het hooggebergte in. Of je strijkt gewoon een paar uurtjes neer op het gezellige terras. Je kunt in de Maxhütte niet slapen.