Wandelen bij de Schlegeis Stausee in het Zillertal: via het Friesenberghaus naar de Olpererhütte

In de zomer van 2020 zouden Moritz en ik eigenlijk de Fjällräven Classic in Zweden lopen. Corona gooit roet in het eten, en wij gooien onze plannen om. We kiezen voor een weekje in het Oostenrijkse Zillertal. Als ik op onze eerste avond in Oostenrijk door onze wandelgids blader, valt mijn oog op een wandeling bij de Schlegeis Stausee. De route loopt via het Friesenberghaus naar de Olpererhütte, en weer naar beneden naar het stuwmeer. Volgens de wandelgids doe je over deze 12,8 kilometer (en ruim 900 hoogtemeters) ongeveer 5 ½ uur – zonder pauzes. Vol enthousiasme besluit ik dat dit onze eerste wandeling in het Zillertal wordt.

De volgende ochtend staan we vroeg op. Het brood dat we hebben besteld zou om 6.00 uur ‘s ochtends voor de kamerdeur liggen. Om 7.00 is het er dan eindelijk – de bakker was de bestelling vergeten. We smeren snel een paar boterhammen en rijden vervolgens in ongeveer drie kwartier van ons appartement in Zell am Ziller naar het startpunt van de wandeling bij de Schlegeis Stausee.

Bossen en almweides boven de Schlegeis Stausee

Het stuwmeer ligt op 1800 meter hoogte, en zo vroeg in de ochtend is het er nog behoorlijk fris. Toch begin ik gelijk in korte broek, want van bergop wandelen krijg ik het altijd bloedheet. De wandeling begint makkelijk: vanaf de parkeerplaats lopen we eerst een stuk langs de weg. Na iets minder dan een kilometer loopt het pad langs de Dominikushütte omhoog, het bos in. Het is stil. Af en toe horen we het geluid van een waterval. Pas na ongeveer uur lopen komen we twee andere wandelaars tegen. Hier maakt het bos plaats voor almweides bezaaid met gigantische rotsblokken. De houten planken die als paden over de alm lopen geven ons toch een beetje het Fjällräven Classic gevoel. In de verte zien we het Friesenberghaus al liggen.

Uitrusten bij het Friesenberghaus

Al snel bevinden we ons boven de boomgrens, en wordt het landschap steeds rotsachtiger. Ongeveer 2 ½ uur nadat we aan onze wandeling zijn begonnen komen we aan bij het Friesenberghaus. We strijken neer op het terras en ik bestel een stuk bananencake. We laten onze voeten even luchten. Ondertussen bespreken hoe we verder gaan: vanaf het terras zien we hoe het pad richting de Olpererhütte steil omhoog loopt, over losse stenen. Door mijn beperkte bergwandelervaring mis ik een stukje zelfvertrouwen, en zijn dat soort paden niet mijn favoriet. Toch besluiten we het gewoon te proberen – we kunnen altijd nog omkeren. 

Het pad blijkt uiteindelijk helemaal niet zo moeilijk te zijn. Ik moet vaak stoppen om op adem te komen, maar de stenen zijn stabieler dan ze vanaf een afstand lijken. Het wordt ondertussen wat drukker op het pad, dus af en toe laat ik wat andere wandelaars voorbij. Na een half uur staan we boven. We worden beloond met een uitzicht op het Friesenberghaus en het naastgelegen meertje.

Een onverwacht pittige tocht naar de Olpererhütte

We hebben het hoogste punt van de wandeling bereikt. Volgens de wegwijzers is het nog anderhalf uur lopen naar de Olpererhütte. We zijn optimistisch: het terrein is hier een stuk eenvoudiger. Dat moeten we redden! Het pad kronkelt om de bergen. Af en toe wordt het afgewisseld door blokkenvelden, die toch wel voor wat vertraging zorgen. Na twee uur lopen is de hut nog steeds niet in zicht. Bij elke bocht hoop ik dat aan de andere kant de hut verschijnt, maar steeds word ik teleurgesteld. We zijn bijna drie uur verder als we eindelijk bij de Olpererhütte aankomen.

Deze hut leek ons de ideale plek om pauze te houden, met een fantastisch uitzicht op de Schlegeis Stausee. En daarna alleen nog ‘even’ naar beneden lopen. Maar we kunnen onze vermoeide benen geen rust gunnen. Het terras zit bomvol, en midden in de coronacrisis lijkt het ons niet slim om tussen hordes mensen te gaan zitten. Een bruggetje over een klein beekje naast de hut is verworden tot Instagram hotspot. Later lees ik dat mensen hier gerust een uur in de rij staan om een foto te maken. 

Terug naar het stuwmeer

Van het ‘even’ naar beneden lopen komt ook al niks terecht. Vanaf de hut loopt het pad in haarspeldbochten de berg af, terug naar de Schlegeis Stausee. De rotsen in het pad lijken bedoeld als een soort trap, maar liggen steeds net te ver uit elkaar waardoor het niet echt lekker loopt. Ik ben moe – we zijn tenslotte al ruim vijf uur aan het wandelen. Mijn tredzekerheid gaat door de vermoeidheid heel snel achteruit. Op het pad stikt het ook nog eens van de toeristen in witte sneakers en rokjes – ik zie zelfs een meisje op hakken! Steeds moet ik stoppen om mensen voorbij te laten gaan. Als ik uitglijdt en op mijn billen terecht kom schieten de tranen in mijn ogen. Ik kan niet meer, ben uitgeput en chagrijnig. Uiteindelijk duurt het vanaf de Olpererhütte nog zo’n twee uur voordat we weer bij de auto zijn. Vriendlief wil nog even ergens wat gaan drinken, maar ik wil niets liever dan naar huis. Gelukkig kan ik hem overtuigen. In de auto kom ik al tot rust – het is hier fantastisch mooi, maar ik heb mezelf vandaag gigantisch overschat.

De bergen als leermeester

Deze wandeling bij de Schlegeis Stausee heeft me een belangrijke les geleerd: overschat jezelf niet! De bergen zijn de afgelopen jaren een van mijn grootste leermeesters geworden. Ik verwacht veel van mezelf. Ik stel onrealistische doelen, en ben vervolgens teleurgesteld als ik ze niet behaal. Die avond bedenk ik me dat ik in Nederland eigenlijk nooit meer dan vijf uur wandel – inclusief pauzes. En dat op vlak terrein. Dan is 5 ½ uur zonder pauzes en met honderden meters hoogteverschil toch wel iets anders. De rest van de vakantie kies ik voor wandelingen van 3 á 4 uur zonder pauzes – dan kom ik moe maar voldaan thuis, en kan ik genieten van het geweldige Oostenrijkse landschap.

Ook wandelen bij de Schlegeis Stausee?

De wandeling via het Friesenberghaus naar de Olpererhütte is prachtig en nergens echt moeilijk. Toch is het voor iemand die niet vaak in de bergen wandelt een pittige tocht, doordat het een vrij lange wandeling is met veel hoogtemeters. Omdat het pad vanaf de Olpererhütte terug naar de Schlegeis Stausee ook nog eens vrij saai is, zou ik ongetrainde bergwandelaars aanraden om alleen het eerste stuk van deze wandeling te doen. Je loopt dan vanaf de Schlegeis Stausee naar het Friesenberghaus, en dezelfde weg weer terug. Met een welverdiende pauze bij de hut ben je dan ook snel vier á vijf uur op pad. Op de website van het Friesenberghaus staan ook een aantal wandelingen die je vanuit deze hut kunt maken. Bijvoorbeeld een korte route naar de Petersköpfl (2677 m), een bergtop vlakbij het Friesenberghaus. Als je het uitzicht over de Schlegeistausee vanaf de Olpererhütte niet wil missen, kun je het beste direct vanaf het stuwmeer naar deze hut lopen. Houd dan wel rekening met een steil pad waar het ook nog eens erg druk kan zijn.